Mín skoðun á þjóðkirkjunni:

Myndin segir meira en þúsund orð.

Tillaga um hjónavígslu samkynhneigðra felld

Allt sem er norðlenskt..

Ég vil eigna mér heiðurinn af því að hafa fyrst vakið máls á þessu, sjá að neðan. En aðöllu gamni slepptu þá finnst mér skrítið að sjá viðbrögð sumra bloggverja við þessu. Af því að þetta er jú bara lítið og óþekkt fyrirtæki út á landi. Sem enginn vissi hvað var (nema ég auðvitað, samkvæmt honum Einari) fyrir helgi. Gerir það réttarstöðu þess minni? Getur stóra fyrirtækið í Reykjavík gert hvað sem er í krafti stærðar sinnar og þeirrar staðreyndar að skrifstofur þess eru á höfuðborgarsvæðinu?

Finnst það svipað og að segja að stóri strákurinn megi alveg berja litla strákinn á skólalóðinni bara af því að hann er stærri.

N4 kannar réttarstöðu sína vegna nafns og firmamerkis N1

Nýyrði

Lenti í stökustu vandræðum hér áðan. Var að skrifa grein um myndvinnsluhugbúnað og þurfti að gera það á okkar ástkæra ylhýra. Vandamálið er að ég veit ekkert hver nýyrðin í þessum geira eru. Var þarna að finna upp orð eins og afspilunarkóði fyrir codec, og fjölóma hljóðblöndun fyrir surround mixing. Finnst líka tillaga RÚV um orðið Hlaðvarp fyrir Podcast alveg æðisleg. Hver heldur utan um þetta eiginlega? 

Nú er þetta kannski þegar hægt, en ég myndi vilja getað flett upp einhversstaðar á netinu til að sjá tillögur og viðurkennd nýyrði fyrir hina ýmsu tæknihluti. Svona til þess að forðast það að séu allt í einu til milljón mismunandi orð fyrir sama hlutinn, samanber tónhlöðu og spilastokk Moggamanna. Ég kalla þetta nú bara æpodd.

Er þó nokkuð ánægður með orðin mín. Fjölóma finnst mér fallegt orð fyrir surround og litgreining fyrir color grading. Er ekki einhver staður fyrir svona nýyrða pælinga? Og ef ekki, hvernig væri þá að einhverjir tækju sig til og kæmu upp Wiki eða einhverju fyrir þá sem áhuga hafa á íslenskun fagmála.

Nokkari, hóra, péddi, mixer, fresnel, greida, súbb.. Þetta er bara það sem ég mundi eftir á 10 sekúndum..   

lágdeyða

Einhver sagði einhverntíman að sá sem ekki væri til á netinu væri ekki til í samfélaginu. Því hef ég víst verið látinn síðastliðiðinn mánuð eða svo. Einhvernveginn bara haft annað að hugsa um býst ég við. Blankheit í marsmánuði, páskar og sófagestir.

Keypti mér bíl. Smart blæjubíll fyrir tvo, með diesel vél og leðursætum. 2004 módel og vélin heil 42 hestöfl. Vá. Snilld samt, okkur kemur mjög vel saman og mér þykir vænt um hann. Hann eyðir sama og ekki neinu, er skemmtilegur í bæði innanbæjar og langkeyrslu og er afskaplega krúttlegur og fallegur. Mjög gott hljóðkerfi líka, sem mér finnst afar mikilvægt í bíl.

Svo komu páskarnir. Þeir voru ekki mjög páskalegir, þó svo að ég hafi tekið mér marga til fyrirmyndar og skellt mér norður.  Fór þó ekki á skíði, bara á gömlu góðu karólinu og í Mývatnssveit. Mæli með Grjótagjánni, hún er heit og góð þessa dagana. Kom svo heim á laugardag og fór á djammið í borginni og var spurður um skilríki í fyrsta skipti síðan ég var 16. Páskadagur fór svo í sjónvarpsgláp og heimsókn til gamalla vina, og svo endaði ég helgina í Bláa Lóninu eftir páskadagsmáltíð á McDonalds. Já, það var bara ágætt.

Nú er eitthvað afskaplega lítið í gangi. Ég er í þessu ástandi mínu þar sem ég velti öllu og öllum fyrir mér og reyni að komast að einhverri niðurstöðu í lífinu. Svo gefst ég yfirleitt upp og held áfram lífinu eða ákveð að gera eitthvað róttækt. Sjáum til hvað kemur út úr þessu. 

Nú hef ég semsagt vakið mig aftur til lífs í netheimum, setti nýjar myndir inn á Flickr í gær og minni á að ég er til. Góðar stundir.  

Eldfimt..

Vá, þetta er eldfimt mál. Við hér í Skandinavíu prýðum okkur af því að vera einstaklega umburðarlynd. En viljum við fórna umburðarlyndinu í samfélaginu fyrir umburðarlyndi gagnvart óumburðarlyndu fólki? Tja.

Í hinum afar góða þætti Boston Legal á sunnudagskvöldið tók Alan Shore að sér að verja foreldra tveggja barnungra söngkvenna. "Rise up and shine, Americas sons and daughters" og "Will wash the yellow, brown and red man away" sungu þær, og það átti að taka þær af foreldrum sínum fyrir þær sakir að þær væru aldar upp í rasisma og hatri. Það gekk ekki eftir. Við leyfum fólki að hafa hvaða skoðanir sem það vill svo lengi sem það ofsækir ekki fólk eða beitir það ofbeldi. Ég skil vel að danir hafi áhyggjur. Innflytjendurnir eru að hrista grunninn sem danskt samfélag byggir á, en það að vísa þeim frá vegna skoðana gjörsamlega sprengir grunninn í loft upp. Þetta er eflaust vandamál sem fæst ekki auðveld lausn á, en ég held að eftir tvær eða þrjár kynslóðir verði þetta ekki jafn mikið vandamál. Fólk aðlagast vonandi á endanum, og Danir sem og aðrir munu vonandi muna að gera hið sanngjarna og rétta.  

Dönsk yfirvöld setji umburðarlyndinu mörk

Killer Joe

Vissi ekki á hverju ég átti von á þegar ég fór á frumsýningu Killer Joe á fimmtudaginn síðastliðinn, en ég held að ekkert hefði getað undirbúið mig fyrir þá leikhúsupplifun sem beið mín. Þetta var fyrsta leikrit höfundarins Tracy Letts og vakið mikla athygli hvar sem það er sýnt. Og virðist sem Ísland verði engin undantekning á því.
Við skyggnumst inn í líf bandarískrar lágstéttarfjölskyldu í Dallas. Áfengi, ofbeldi og fíkniefni setja sinn svip á heimilislífið, en það breytist allverulega þegar að peningadraumar koma þeim í kynni við leynilögregluna og leigumorðingjann Killer Joe. Þar fer í gang atburðarrás sem er allt í senn fyndin, spennandi og grafalvarleg.
Látlaus umgjörð
Það sem slær mann fyrst við verkið er áhrifamikil og afar vel gerð leikmynd Vytautas Narbutas. Hún hæfir sögunni fullkomlega og býr til sannfærandi og tilfinningaþrunginn bakgrunn fyrir söguna. Hún nýtur sín aukinheldur afar vel í mikilli nálægð við áhorfendur á litla sviði Borgarleikhússins. Með minimalískri og kaldri lýsingu Lárusar Björnssonar og tónlist Péturs Ben er hér komin umgjörð sem styður við verkið án þess að draga athyglina frá sögunni sjálfri eða leiknum.
Leikurinn er þó það sem að best er heppnað í sýningunni. Þorvaldur Davíð Kristjánsson leikur drenginn Chris, viðkunnanlegann en stórskemmdann. Það gerir hann afar vel og sýnir það og sannar að hann er einn af okkar helstu rísandi stjörnum á leiksviðinu. Þröstur Leó á ekki erfitt með að leika sóðalega fjölskylduföðurinn Ansel þannig að áhorfandinn bæði fyllist viðbjóði og meðaumkun, enda reynslubolti og öldungurinn í hópnum.  Maríanna Clara sýnir það og sannar að ekki eingöngu er hún ein okkar fremsta gamanleikkona, heldur einnig hörkufín í dramatíkinni. Björn Thors var svo ógnvekjandi Killer Joe, með stingandi augnaráð og fullur hroka. Toppurinn var þó frammistaða Unnar Aspar í hlutverki hinnar einföldu Dottie, tvímælalaust stjarna sýningarinnar og náði að grípa mann svoleiðis að undirritaður hefur ekki upplifað annað eins í íslensku leikhúsi lengi.
Grípur og heldur
Sýningin rígheldur áhorfendum í tilfinningaflóði gleði, spennu, viðbjóðs og viðundran, en ekki síst húmor, því að þrátt fyrir alvarlegt eðli verksins er það uppfullt af góðum húmor, og brast salurinn  í hlátur á undarlegustu stöðum. Þetta er ein af þessum frábæru og fáu leiksýningum sem að áhorfendur munu seint gleyma. Nokkuð er um ofbeldi og kynferðisleg atriði í verkinu. Stróbljós og músík voru notuð á snjallann hátt til að undirstrika bilaða veröld og atriðin svínvirkuðu án þess að fara yfir strikið. Listamönnunum sem hér komu að tókst að skapa leikhús á heimsmælikvarða og því ber að fagna.
Þýðingin veikur hlekkur
Það sem hinsvegar dregur sýninguna niður úr fullu húsi stiga er klaufaleg þýðing, en hún var í höndum leikstjórans Stefáns Baldurssonar. Talsmáti hinna vitgrönnu persóna líktist meira menntaskólakennara í Grafarvogi en lágstéttarkrakka í Suðurríkjunum.  Kannski hefði hreinlega átt að ráða slangurs-ráðunaut. Að heyra 22 ára dópista í rifnum fötum segja orð sem ekki eru í daglegri notkun hjá neinum undir fertugu er bara einhvernveginn ekki rétt og dregur úr trúverðugleika. Annars er þetta smávægilegur galli á annars frábærri sýningu. Áhorfendur stigu út úr salnum dolfallnir eftir vægast sagt óvæntan endi og Killer Joe hefur án efa stimplað sig inn sem ein af bestu sýningum ársins 2007.

Kynlíf og önnur viðurstyggð

Var að koma heim af klámkvöldi karlahóps feministafélags Íslands. Það var áhugavert. Margir góðir punktar og margir slæmir líka. Finnst nefnilega við vera komin kannski út fyrir hið málefnalega og það sást bersýnilega á fundinum. Íslendingar virðast hafa skipað sér í tvær öfgafullar fylkingar. Með og á móti klámi. Og á meðan að þeir sem eru með því líta á andstæðinga sína sem andstæðinga kynlífs og frelsis, þá líta þeir sem eru á móti á hina sem fylgjandi niðurlægingu og ofbeldi. Umræðan er komin út í tóma vitleysu. Auðvitað má rökræða þetta fram og til baka, en mergurinn málsins er sá að KLÁM er ofbeldisfullt og ógeðslegt. Annað er erótík, eða ljósblátt efni. Nú held ég að feministar verði að sætta sig við það að ljósblátt efni hefur verið til síðan á dögum krists, hórur eru elsta starfsstétt í heiminum og kynlífsiðnaður verður alltaf partur af samfélaginu. Andstæðingar feminista verða á hinn bóginn að skilja að klám er ekki klám nema það sé klám. Eða þannig. 

Við getum held ég öll verið sammála um það að kynlíf sé gott og yndislegt og mansal og nauðganir séu ógeðslega og ólöglegar. Því er öll umræða sem á sér stað um klám og klámefni frekar tilgangslaus, mér sýnist þjóðfélagið vera í svona múgæsingi einhverjum þar sem allir þurfa að hafa skoðun og allir eru voða "heitir". Fyrir tíu árum síðan var hávær hópur fólks sem var á móti netvæðingu landans út af klámi. Eyðum orku okkar í eitthvað annað en sorglega umræðu um kynlífsmyndir. Klámvæðingin er ekki stórkostlegt vandamál á Íslandi. Notum frekar krafta okkar í önnur og mikilvægari mál.

 

P.S. T.d. að horfa á aukna hlutgervingu ungra stelpna, sem ég held að sé ekki klámiðnaðinum að kenna heldur popp-músík og FM957. Feministar ættu að mótmæla Popp-tíví og FM og því sem þar er boðað. Sem er ekki heilbrigt og þykir sjálfsagt!

Gott og blessað.

Jú, ég óska íslendingum til hamingju með lækkaðan virðisaukaskatt. Það er gott og blessað, og ég tek glaður á móti þessum 130 krónum sem ég spara mér á skyndibitaáti.  Hinsvegar er þetta ekki nema dropi í hafið. Dýrtíðin og verðbólgan er slík að jafnvel með þessum breytingum komumst við ekki nálægt því sem við borguðum fyrir hamborgarann fyrir nokkrum árum síðan. Reyndar sérstakt gleðiefni að hægt sé að fá sér máltíð á veitingastað fyrir undir 1000 krónum. Ég man ekki eftir því að hafa getað það lengi. Ég held hinsvegar að á meðan að birgjar halda áfram að hækka verð, margir hverjir alltént, þrátt fyrir styrkingu krónunnar þá þurfum við róttækari aðgerðir til að komast nálægt nágrannalöndunum. Sem eru samt með dýrustu löndum heims. Kæru bloggverjar, eruð þið með tillögur?

Borgarinn og pylsan hafa lækkað í verði

Fjölmiðlalausa vikan

Í pistli mínum síðastliðin föstudag greindi ég frá því að ég væri kominn með nóg af offramboði fjölmiðla hér á landi og ætlaði að fara í fjölmiðlabindindi. Finnst mér því rétt að greina áhugasömum lesendum frá árangrinum. Vikan var áhugaverð svo ekki sé meira sagt. Á laugardagskvöldið spilaði ég kana við móður mína og las um sögu Skálholts. Eftir að hafa sett nýtt heimsmet í leiðindum fór ég að sofa.

Á mánudag var ég ekki samræðuhæfur við nokkurn mann. Ég gat ekki rætt helstu fréttir né hlegið að bröndurunum í Joey. Þá ákvað ég að einangra mig við skrifborðið mitt og fara hvorki í mat né kaffi. Komst líka að því að þar sem ég vinn á dagblaði gat ég ekki sleppt því að lesa það. Gafst því upp. Fór heim og horfði á kvöldfréttir og Seinfeld og leið ósköp vel. Ég hafði rangt fyrir mér, og auðmjúkur viðurkenni það treglega. Ég fagna fjölmiðlum, öllum sem einum. Get ekki lifað án þeirra.

Þessi pistill birtist í Blaðinu föstudaginn 2.mars 2007.

 

Ég ætla ekki að hætta að reykja.

Nikótín er semsagt svona eitrað! Vá. Það er samt gott að geta þess að það er nikótín í mörgum plöntum, ekki bara í tóbaki. Meðal annars tómötum, eggaldin, , kartöflum, tómötum og grænni papriku. Bönnum tómata og kartöflur!

Ég ætla ekki að hætta að reykja. Nota tækifærið og vera óábyrgur meðan ég er enn ungur.

Hana nú. 

Fjarlægðu fljótandi nikótín