Kynlíf og önnur viðurstyggð

Var að koma heim af klámkvöldi karlahóps feministafélags Íslands. Það var áhugavert. Margir góðir punktar og margir slæmir líka. Finnst nefnilega við vera komin kannski út fyrir hið málefnalega og það sást bersýnilega á fundinum. Íslendingar virðast hafa skipað sér í tvær öfgafullar fylkingar. Með og á móti klámi. Og á meðan að þeir sem eru með því líta á andstæðinga sína sem andstæðinga kynlífs og frelsis, þá líta þeir sem eru á móti á hina sem fylgjandi niðurlægingu og ofbeldi. Umræðan er komin út í tóma vitleysu. Auðvitað má rökræða þetta fram og til baka, en mergurinn málsins er sá að KLÁM er ofbeldisfullt og ógeðslegt. Annað er erótík, eða ljósblátt efni. Nú held ég að feministar verði að sætta sig við það að ljósblátt efni hefur verið til síðan á dögum krists, hórur eru elsta starfsstétt í heiminum og kynlífsiðnaður verður alltaf partur af samfélaginu. Andstæðingar feminista verða á hinn bóginn að skilja að klám er ekki klám nema það sé klám. Eða þannig. 

Við getum held ég öll verið sammála um það að kynlíf sé gott og yndislegt og mansal og nauðganir séu ógeðslega og ólöglegar. Því er öll umræða sem á sér stað um klám og klámefni frekar tilgangslaus, mér sýnist þjóðfélagið vera í svona múgæsingi einhverjum þar sem allir þurfa að hafa skoðun og allir eru voða "heitir". Fyrir tíu árum síðan var hávær hópur fólks sem var á móti netvæðingu landans út af klámi. Eyðum orku okkar í eitthvað annað en sorglega umræðu um kynlífsmyndir. Klámvæðingin er ekki stórkostlegt vandamál á Íslandi. Notum frekar krafta okkar í önnur og mikilvægari mál.

 

P.S. T.d. að horfa á aukna hlutgervingu ungra stelpna, sem ég held að sé ekki klámiðnaðinum að kenna heldur popp-músík og FM957. Feministar ættu að mótmæla Popp-tíví og FM og því sem þar er boðað. Sem er ekki heilbrigt og þykir sjálfsagt!

Gott og blessað.

Jú, ég óska íslendingum til hamingju með lækkaðan virðisaukaskatt. Það er gott og blessað, og ég tek glaður á móti þessum 130 krónum sem ég spara mér á skyndibitaáti.  Hinsvegar er þetta ekki nema dropi í hafið. Dýrtíðin og verðbólgan er slík að jafnvel með þessum breytingum komumst við ekki nálægt því sem við borguðum fyrir hamborgarann fyrir nokkrum árum síðan. Reyndar sérstakt gleðiefni að hægt sé að fá sér máltíð á veitingastað fyrir undir 1000 krónum. Ég man ekki eftir því að hafa getað það lengi. Ég held hinsvegar að á meðan að birgjar halda áfram að hækka verð, margir hverjir alltént, þrátt fyrir styrkingu krónunnar þá þurfum við róttækari aðgerðir til að komast nálægt nágrannalöndunum. Sem eru samt með dýrustu löndum heims. Kæru bloggverjar, eruð þið með tillögur?

Borgarinn og pylsan hafa lækkað í verði

Fjölmiðlalausa vikan

Í pistli mínum síðastliðin föstudag greindi ég frá því að ég væri kominn með nóg af offramboði fjölmiðla hér á landi og ætlaði að fara í fjölmiðlabindindi. Finnst mér því rétt að greina áhugasömum lesendum frá árangrinum. Vikan var áhugaverð svo ekki sé meira sagt. Á laugardagskvöldið spilaði ég kana við móður mína og las um sögu Skálholts. Eftir að hafa sett nýtt heimsmet í leiðindum fór ég að sofa.

Á mánudag var ég ekki samræðuhæfur við nokkurn mann. Ég gat ekki rætt helstu fréttir né hlegið að bröndurunum í Joey. Þá ákvað ég að einangra mig við skrifborðið mitt og fara hvorki í mat né kaffi. Komst líka að því að þar sem ég vinn á dagblaði gat ég ekki sleppt því að lesa það. Gafst því upp. Fór heim og horfði á kvöldfréttir og Seinfeld og leið ósköp vel. Ég hafði rangt fyrir mér, og auðmjúkur viðurkenni það treglega. Ég fagna fjölmiðlum, öllum sem einum. Get ekki lifað án þeirra.

Þessi pistill birtist í Blaðinu föstudaginn 2.mars 2007.

 

Lýðræði?

Hef komið í Ungdomshuset. Yndislegur staður og gott að vera þar, ekki ósvipað Blitz í Osló, en þar hafa nýnasistar reynt að hrekja unglingana út. Í Danmörku eru það þó stjórnvöld sem ofsækja krakkana. 

Mér virðist sem að stjórnvöld í Danmörku séu fljótt og örugglega að tapa þeim stimpli að vera frjálslynd og ligeglad. Aðgerðirnar í Kristjaníu og lokun Pusher Street hefur ekkert gert nema að ýta þessum viðskiptum neðanjarðar, þar sem ofbeldi og glæpir aukast. Það er víst draumur dananna að rífa þetta merka félagsfræðifyrirbæri og reisa íbúðir fyrir uppa. Það væri synd og algerlega afleitt, þar sem að fólk á þarna skjól og bústað.

Ástæðan fyrir þessum ofsafengnu viðbrögðum unglingana á Norðurbrú er auðskilin. Þarna er verið að svipta þau griðastað og heimili, að þeim forspurðum. Þau grípa því til þeirra ráða sem þau geta. Ekki hafa friðsamleg mótmæli, bréfaskriftir eða undirskriftasafnanir haft mikil áhrif frekar en á stjórnvöld hérlendis. Það er bara einfaldlega ekki hlustað á þegna landsins, hvorki hér né í Danaveldi. Og sérstaklega ekki þegar um auma og "heimska" unglinga er að ræða. Unglingar eru gott fólk sem á skilið að það sé hlustað á það. 

Hvað er að því að leyfa Ungdómshúsinu og Kristjaníu að standa? Í heimi hraða og græðgi eru þetta bráðnauðsynlegir griðastaðir.

Götubardagar á Norðurbrú

Ég ætla ekki að hætta að reykja.

Nikótín er semsagt svona eitrað! Vá. Það er samt gott að geta þess að það er nikótín í mörgum plöntum, ekki bara í tóbaki. Meðal annars tómötum, eggaldin, , kartöflum, tómötum og grænni papriku. Bönnum tómata og kartöflur!

Ég ætla ekki að hætta að reykja. Nota tækifærið og vera óábyrgur meðan ég er enn ungur.

Hana nú. 

Fjarlægðu fljótandi nikótín

Get ekki sagt að það komi á óvart.

Ojæja. Ekki get ég sagt að þessar fréttir komi mér á óvart. Windows hefur mér alltaf fundist einstaklega flókið og rugland stýrikerfi, og það sem ég hef séð að Vista bendir frekar til þess að það hafi versnað. Hef verið mjög ánægður með OS X undanfarin ár og sé ekki fram á að nota annað. Ég tek því undir með Pfeiffer, og hvet lesendur til að skoða hvort að OS X henti ekki þeirra þörfum. Í umbroti og myndvinnslu sem ég stunda dags daglega get ég ekki hugsað mér annað. 

Vista sagt hamla skilvirkni

Fjölmiðlabindindi?

Þessi pistill minn birtist í Blaðinu síðastliðinn föstudag:

Hvenær er nóg komið?
Ég er hættur að reyna. Það er ekki nokkur leið að ég geti fylgst með fimm dagblöðum daglega.  Sjálfsagt að bjóða upp á valkosti, en kannski er þetta fullmikið. Er með 70 sjónvarpsstöðvar, og get eytt heilu kvöldi í að skipta á milli rása án þess að finna eitthvað gott. Fæ þrenn dagblöð inn um lúguna, og get ekki ákveðið á hverju ég á að byrja svo ég les ekki neitt.

Þegar ég var lítill var ég heppinn af því að það var áskrift að Stöð2 á heimilinu. Ég gat valið um tvennt. Það var meira en nóg. Við fengum bæði Moggann og Dag. Það var meira en nóg. Ég er feginn því að vera það gamall að ég man eftir þessum tímum.

Þegar maður fylgist allan daginn með því sem er að gerast í heiminum, les fimm dagblöð og fylgist með hátt í tíu íslenskum sjónvarpsstöðvum auk þess að vinna fullan vinnudag hefur maður ekki tíma til að hugsa um sjálfan sig.

Ætla að prófa fjölmiðlabindindi. Slökkva á nettengingunni og afruglaranum og negla fyrir bréfalúguna. Það á eftir að taka mig smá stund að komast yfir verstu fráhvarfseinkennin, en hvað gerist svo?

Þess má geta að fram að þessu hefur bindindið ekki gengið vel. 

Er þetta virkilega að gerast?

Ótrúlegur heimur sem við lifum í. Ég sem hélt í einfeldni minni að við værum fyrir löngu hætt að sjá hluti eins og að ríkisstjórnir séu að skipta sér af verkum myndlistarmanna. Ég virði The Indenpendent fyrir þessa forsíðu sína. Það er greinilegt að ríkisstjórnir heims skammast sín fyrir Írak. Með réttu.

Nú er það okkar hlutverk að reyna að koma í veg fyrir að þetta endurtaki sig í nágrannalandinu Íran. Nú ríður á að við leggjum okkar lóð á vogarskálarnar. Erfitt getur reynst að hafa áhrif á Bandaríkjamenn, en við getum í það minnsta séð til þess að Ísland styðji ekki endurtekningu óhugnaðarins. Ákvarðanir okkar í kjörklefanum í maí geta haft á það mikil áhrif.

Svo er mér spurn hvort að myndlistarmaðurinn Steve McQueen sé eitthvað skyldur leikaranum og ofurtöffaranum Steve McQueen?

Varnarmálaráðuneyti Breta hindraði störf myndlistarmanns

Prakkarar í Laugaskóla

Björn Þorláksson fréttamaður Stöðvar 2 og N4 á Norðurlandi er mývetningur og þar af leiðandi Þingeyingur.  Nýverið kom upp mál meðal nemenda í Laugaskóla þar sem að hrekkur fór úr böndunum með þeim afleiðingum að lögregla var kvödd til. Eins og mörgum er eflaust kunnugt um voru það átta piltar í skólanum sem að "rændu" skólasystrum sínum í hefndarskyni fyrir það að þær höfðu skilið eftir þorskhausa (af þeim er nóg á Laugum) undir rúmi einhverra strákanna. Strákarnir skildu stúlkurnar að lokum eftir í hraðbanka-anddyri bankans á staðnum. 

Stöð 2 birti fréttir af málinu og var þar Björn í essinu sínu að fjalla um hrekki í gamla skólanum sínum eins og hvert annað stórglæpamál.

Orðið á götunni er hinsvegar það að Björn Þorláksson hafi sjálfur verið rekinn úr skólanum á sínum námsárum þar. Mun hann hafa verið gripinn glóðvolgur hangandi utan í brunastiga stúlknavistarinnar að reyna að koma sér inn í hlýjann stúlkufaðm ásamt fleirum.  Á sama tíma kúrðu aðrir klókari nemendur undir sæng hjá stúlkunum, en þeir höfðu látið skera út lykla eftir lyklum húsbóndans og einfaldlega aflæst útidyrunum. Þeir komust upp með athæfið. 

Ætli það mál hafi ratað í fréttir á sínum tíma? 

 

Versló kemur á óvart

Verslingar hafa síðastliðin ár sérhæft sig öðrum framhaldsskólum fremur í því að setja upp íburðarmikla söngleiki, og í ár er engin undantekning á þeirri hefð. Söngleikurinn Sextán var frumsýndur í Austurbæ þann 1. febrúar á 75. nemendamóti Verslunarskólans, og er framhaldsskólasöngleikur í bókstaflegri merkingu. Verkið fjallar um Hólmfríði Júníusdóttur, og 16 ára afmælisdaginn hennar. Hún er dæmigerður íslenskur unglingur, og þarf að kljást við lúxusvandamál slíks. Enginn í fjölskyldunni man ekki eftir afmælinu, enda öll upptekin við undirbúning brúðkaups eldri systurinnar. Og ekki bætir úr skák að fyrsta ballið hennar í Versló er þá um kvöldið. Og þar verður draumaprinsinn, þriðja árs neminn Benóní. Bólur, fegurðardrottningar og egyptar virðast ætla að klúðra kvöldinu, en, eins og í góðum söngleik fer allt vel að lokum. Söngleikir Versló hafa kennt sig við þá ætt leiklistarinnar sem dæmir gæði út frá fjölda litaðra hreyfiljósa í loftinu og styrk hljóðkerfisins. Það hefur sýnt sig að það er ekki svo vitlaus markaðsfræði. Froðukenndir söngleikir á borð við Fame, Footloose og Hárið hafa dregið mikið fleiri í leikhús heldur en Dario Fo og Ibsen.

Því er ekki hægt að dæma verkið út frá öðru en það er. Flott "show" með glæsilegri ljósasýningu, reyk, flottum dönsurum og fimmaurabröndurum. Þunnur söguþráðurinn er tengdur saman með klassískri íslenskri tónlist, allt frá Björgvini Halldórs og Stuðmönnum til og með Jeff Who? og Quarashi, sem að vísu er öll spiluð af bandi. Öll hlutverk eru skipuð nemendum, en þau hafa með sér landslið atvinnufólks í leikhúsbransanum sem sér til þess að þetta gangi allt saman vel fyrir sig. Krökkunum ungu, undir styrkri leikstjórn Selmu Björnsdóttur og Rúnars Freys tekst hið erfiða verk furðuvel, að halda salnum spenntum í gegnum alla sýninguna. Ólöf Jara Valgeirsdóttir í hlutverki Hófíar geislar á sviðinu þó að lítil sé, og vinkonur hennar, leiknar af Vigdísi Sverrisdóttur, og öðrum sem ég náði ekki að þekkja í leikskránni(hefði verið erfitt að birta alvöru leikendaskrá?) eru sannfærandi og stórskemmtilegar, þó svo að Vigdís hafi staðið upp úr í þeim hópi. Benedikt Valsson er hinn týpíski góði gæji sem draumaprinsinn Benóní. Hann er greinilega fínn leikari og leysir sín söngnúmer með glæsibrag, eins og reyndar þau flest. Sigurbjörg Alma Ingólfsdóttir leikur erkióvin Hófíar, ofurljóskuna Alfí, og á meðan hún var ágæt í leikatriðum var hún síðri í söngnum. Uppáhaldið mitt í þessari sýningu var þó hinn ofvirki og ágengi Goggi, leikinn af Sigurði Þóri Óskarssyni. Sigurður er sem skapaður fyrir sviðið, fimur og skýrmæltur, og er ég alveg viss um að það eigi eftir að sjást meira af þessum dreng á sviði í framtíðinni. Tæknileg atriði sýningarinnar voru eins og frammistaðan á sviðinu fagmannleg og pottþétt. Allar skiptingar gengu mjúklega og hratt fyrir sig, sem skiptir miklu máli í jafn hraðri sýningu og þessari. Lýsingin var dæmigerð rokktónleikalýsing, og hefði mátt leggja meira í „sviðs“ lýsingu. Mér finnst alltaf hálf leiðinlegt að sjá ekki það sem er að gerast fyrir útfjólublárri og neonbleikri baklýsingu sem gleypir allt, en er þó fullviss um að það hafi verið gert með vilja. Allt í allt, fannst mér þessi sýning á allann hátt jafnast fyllilega á við þá söngleiki sem t.d. 3 Sagas hefur verið að setja upp síðustu ár með fagmönnum í öllum hlutverkum. Það segir mikið um þann gífurlega metnað og kraft sem að nemendur Verslunarskólans setja í sýningarnar og nemendamótið. Það er ekki langt síðan ég var sjálfur í framhaldsskólaleikfélagi, og ég veit því að á meðan á undirbúningi stendur reka nemendurnir fyrirtæki sem veltir milljónum. Húsfyllir af ánægðum áhorfendum er því merki um að þeir hafi unnið verk sitt með stakri prýði.

Áhorfendur, sem virtust vera að meirihluta til krakkar á aldrinum 11-16 ára, skemmtu sér nefnilega konunglega. Og ég og mömmurnar fjórar við hliðina á mér skemmtum okkur mjög vel líka, þó svo við kannski hefðu hlegið á öðrum stöðum en þau yngri. Það er jú tilgangurinn með þessu öllu, og það að krökkunum hafi tekist að senda mig syngjandi og glaðan út, með alla mína fordóma gagnvart Versló og söngleikjum, er tilefni til að mæla með verkinu við alla þá sem eru að leita að góðri skemmtun sem ekki krefst vits og hugsunar. Sýningin stóð fyrir sínu, og stelpa sem sat ekki langt frá mér sannaði það þegar að ljósin komu upp; "Oh, er það búið?" Sýningar standa yfir í Austurbæ og nánari upplýsingar má fá á http://www.sextan.is.