Allir á Limbó

ÆðisLEG?

Söngleikurinn Leg er fyrir nokkrar sakir tímamótaverk. Aldrei áður hefur fóstur dansað salsa á sviði Þjóðleikhússins svo ég viti til, og aldrei hef ég séð vísinda-skáldsögu söngleik sem gerist í Garðabæ. Það er því ljóst að hér er verið að brjóta blað í leikhússögu landsins. Verkið, sem samið er af Hugleiki Dagssyni er súrrealísk framtíðarsýn á íslenskan veruleika. Það er rammpólitískt, ofboðslega fyndið og prýðilega útfært. Þetta er sýning sem verður talað um.
Hugleikur hefur haft lag á því að draga fram spaugilega hlið á annars hræðilegum aðstæðum. Hann nær að kitla hláturtaugarnar með fáránleika, jafnvel sjúkleika, og fær mann um leið til að hugsa. Teiknimyndasögur hans hafa hneykslað marga, en jafnframt náð gríðarlegum vinsældum. Leg, eða „Abortion The Musical“, eins og það heitir víst á ensku, er ekkert ósvipað. Það hneykslar eflaust marga, og mun sennilega ná gríðarlegum vinsældum.
Myndvarpar og bíóhljóð
Mikið var lagt í allt ytra útlit sýningarinnar, myndabönd, skjávarpar og lýsing spila stórt hlutverk, og fyrir vikið fellur kannski frammistaða leikaranna sjálfra örlítið í skuggann af „sjóinu“. Hinsvegar er þessi tæknisýning öll alveg frábærlega gerð. Myndvarpar og örlítil þoka í loftinu mynduðu þrívíðan heim sem umlykur áhorfandann og dregur mann inn í þetta litla sjúka framtíðarland. Hljóðeffektar eru líka notaðir á mjög áhrifaríkan hátt, og á stundum leið manni eins og í bíó, þar sem hljóð kom úr öllum áttum og bætti enn frekar á skynfærafestivalið. Hljóð í söngatriðum var þó ekki eins og best verður á kosið. Erfitt var að greina texta sönglaganna í háværari númerum, og misgóður söngur leikaranna drukknaði í tónlistinni.
Fjölbreytt tónlist
Þá er að minnast  aðeins á frammistöðu leikaranna ungu. Þar mæddi  mest á hinni lítt þekktu Dóru Jóhannsdóttur, í hlutverki óléttu táningsstúlkunnar Kötu. Hér er greinilega komin leikkona sem vert er að fylgjast náið með. Leikararnir standa sig þó allir prýðilega, en persónurnar eru einfaldar og ýktar. Veiki hlekkur leikarahópsins er án efa söngurinn, en söngnúmer voru sum hver leyst með einskærum viljastyrk og ópi. Það er reyndar algengt í íslenskum söngleikjum.
Tónlistin var þrátt fyrir misjafnan söng afar fjölbreytt og skemmtileg. Meðlimir tríósins Flís eru þúsundþjalasmiðir og jafnvígir á teknó og jazz. Lögin voru skemmtileg, melódísk og koma vonandi út á geisladisk svo hægt sé að njóta þeirra utan leikhússins.
Hugleikur fæst við meinsemdir þjóðfélagsins í þessu verki eins og hans fyrri verkum. Í einstakri yfirborðsmennsku sýningarinnar, leikmyndar, persóna og umgjarðar, verður boðskapurinn skýr. Hvar annarsstaðar en á Íslandi er hægt að finna hið fullkomna siðlausa Leg? En eins og í söngleikjum er von; von um betri heim og betra Ísland. Leg er eiginlega skylduáhorf. Kannski vegna þess að þetta er drepfyndin og góð sýning sem á erindi við fólk, en annars vegna þess að þetta gæti verið eina skiptið sem þú munt sjá eitthvað þessu líkt á leiksviði.

Versló kemur á óvart

Verslingar hafa síðastliðin ár sérhæft sig öðrum framhaldsskólum fremur í því að setja upp íburðarmikla söngleiki, og í ár er engin undantekning á þeirri hefð. Söngleikurinn Sextán var frumsýndur í Austurbæ þann 1. febrúar á 75. nemendamóti Verslunarskólans, og er framhaldsskólasöngleikur í bókstaflegri merkingu. Verkið fjallar um Hólmfríði Júníusdóttur, og 16 ára afmælisdaginn hennar. Hún er dæmigerður íslenskur unglingur, og þarf að kljást við lúxusvandamál slíks. Enginn í fjölskyldunni man ekki eftir afmælinu, enda öll upptekin við undirbúning brúðkaups eldri systurinnar. Og ekki bætir úr skák að fyrsta ballið hennar í Versló er þá um kvöldið. Og þar verður draumaprinsinn, þriðja árs neminn Benóní. Bólur, fegurðardrottningar og egyptar virðast ætla að klúðra kvöldinu, en, eins og í góðum söngleik fer allt vel að lokum. Söngleikir Versló hafa kennt sig við þá ætt leiklistarinnar sem dæmir gæði út frá fjölda litaðra hreyfiljósa í loftinu og styrk hljóðkerfisins. Það hefur sýnt sig að það er ekki svo vitlaus markaðsfræði. Froðukenndir söngleikir á borð við Fame, Footloose og Hárið hafa dregið mikið fleiri í leikhús heldur en Dario Fo og Ibsen.

Því er ekki hægt að dæma verkið út frá öðru en það er. Flott "show" með glæsilegri ljósasýningu, reyk, flottum dönsurum og fimmaurabröndurum. Þunnur söguþráðurinn er tengdur saman með klassískri íslenskri tónlist, allt frá Björgvini Halldórs og Stuðmönnum til og með Jeff Who? og Quarashi, sem að vísu er öll spiluð af bandi. Öll hlutverk eru skipuð nemendum, en þau hafa með sér landslið atvinnufólks í leikhúsbransanum sem sér til þess að þetta gangi allt saman vel fyrir sig. Krökkunum ungu, undir styrkri leikstjórn Selmu Björnsdóttur og Rúnars Freys tekst hið erfiða verk furðuvel, að halda salnum spenntum í gegnum alla sýninguna. Ólöf Jara Valgeirsdóttir í hlutverki Hófíar geislar á sviðinu þó að lítil sé, og vinkonur hennar, leiknar af Vigdísi Sverrisdóttur, og öðrum sem ég náði ekki að þekkja í leikskránni(hefði verið erfitt að birta alvöru leikendaskrá?) eru sannfærandi og stórskemmtilegar, þó svo að Vigdís hafi staðið upp úr í þeim hópi. Benedikt Valsson er hinn týpíski góði gæji sem draumaprinsinn Benóní. Hann er greinilega fínn leikari og leysir sín söngnúmer með glæsibrag, eins og reyndar þau flest. Sigurbjörg Alma Ingólfsdóttir leikur erkióvin Hófíar, ofurljóskuna Alfí, og á meðan hún var ágæt í leikatriðum var hún síðri í söngnum. Uppáhaldið mitt í þessari sýningu var þó hinn ofvirki og ágengi Goggi, leikinn af Sigurði Þóri Óskarssyni. Sigurður er sem skapaður fyrir sviðið, fimur og skýrmæltur, og er ég alveg viss um að það eigi eftir að sjást meira af þessum dreng á sviði í framtíðinni. Tæknileg atriði sýningarinnar voru eins og frammistaðan á sviðinu fagmannleg og pottþétt. Allar skiptingar gengu mjúklega og hratt fyrir sig, sem skiptir miklu máli í jafn hraðri sýningu og þessari. Lýsingin var dæmigerð rokktónleikalýsing, og hefði mátt leggja meira í „sviðs“ lýsingu. Mér finnst alltaf hálf leiðinlegt að sjá ekki það sem er að gerast fyrir útfjólublárri og neonbleikri baklýsingu sem gleypir allt, en er þó fullviss um að það hafi verið gert með vilja. Allt í allt, fannst mér þessi sýning á allann hátt jafnast fyllilega á við þá söngleiki sem t.d. 3 Sagas hefur verið að setja upp síðustu ár með fagmönnum í öllum hlutverkum. Það segir mikið um þann gífurlega metnað og kraft sem að nemendur Verslunarskólans setja í sýningarnar og nemendamótið. Það er ekki langt síðan ég var sjálfur í framhaldsskólaleikfélagi, og ég veit því að á meðan á undirbúningi stendur reka nemendurnir fyrirtæki sem veltir milljónum. Húsfyllir af ánægðum áhorfendum er því merki um að þeir hafi unnið verk sitt með stakri prýði.

Áhorfendur, sem virtust vera að meirihluta til krakkar á aldrinum 11-16 ára, skemmtu sér nefnilega konunglega. Og ég og mömmurnar fjórar við hliðina á mér skemmtum okkur mjög vel líka, þó svo við kannski hefðu hlegið á öðrum stöðum en þau yngri. Það er jú tilgangurinn með þessu öllu, og það að krökkunum hafi tekist að senda mig syngjandi og glaðan út, með alla mína fordóma gagnvart Versló og söngleikjum, er tilefni til að mæla með verkinu við alla þá sem eru að leita að góðri skemmtun sem ekki krefst vits og hugsunar. Sýningin stóð fyrir sínu, og stelpa sem sat ekki langt frá mér sannaði það þegar að ljósin komu upp; "Oh, er það búið?" Sýningar standa yfir í Austurbæ og nánari upplýsingar má fá á http://www.sextan.is.